Karan doğduğunda geceleri yatak odamızda,gündüz de biz hangi odada oturuyorsak orada uyuyordu. Kendi odasında hemen uyanıp ağlıyordu. Yalnız kalmak istemediğini düşünüyorum. O yüzden ısrar etmedim ve tercihlerine uydum.
1.5 aylıkken annemlerin yazlığına gittik. 21 gün kadar evimizden uzaklaşıp döndüğümüzde inanılmaz bir durum yaşadım: Karan evimizi unutmuştu ve her nereye bırakırsam bırakayım avaz avaz ağlıyordu! 2 gün boyunca kucağımdan inmedi. Oturduğum koltukta yanıma bile bırakamıyordum.
Bu şoku avantaja çevirdik ve Karan'ı geceleri odasında yatırmaya başladım. Tam 2 ay 10 günlüktü. Öncelikle bu zor kararı nasıl aldığımızı anlatayım.
Her zamanki gibi önce birçok kaynak karıştırdım.
Bebeği yakınınızda hatta anne baba olarak aranızda uyutmak için şiddetli bir istek duyabilirsiniz. Bu çok normal. Çünkü okuduklarıma göre bu en ilkel arzumuz ve güdümüzmüş. Zira mağara döneminde insanlar, bebeği vahşi hayvanlardan korumak ve ısıtabilmek için doğal olarak aralarında uyutuyorlarmış. Bu istek de bize kadar işlemiş olabilirmiş. Mantıklı bir teori değil mi?
Aynı odada uyurken bebek ilk kıpırdanışında, ilk mıkırdandığında uyanıp dikkat kesiliyorduk. Bizim hareketimizi farkedip dikkat ettiği için, hemen uyuyabilecek yerde Karan'ın da uykusu dağılıyordu. Gereksiz bir uyanma yaşamış oluyorduk. Biraz uzakta uyuyunca, çocuk gerçekten ihtiyacı olduğunda uyanıyorsunuz, gerçek bir ağlamayla. O yüzden bebeğin uyuma karakterini olumlu etkilemek adına ayrı odaya koymak doğru bir harekete dönüşüyor.
İkincisi, her ne kadar anne baba olarak içimiz rahat etmese de bebek için ayrı bir odada uyumak, kendi kendine yapabildiği ilk başarı oluyor.. Uzmanlar diyor ki, eğer bebeğin veya çocuğun korktuğu için sizinle uyumak istediğini düşünüyorsanız, o zaman siz bir süre onun yanında yatın ki odasının da güvenli olduğuna ikna edin. Alır odanıza götürürseniz "evet senin odan güvenli değil bizimki güvenli" diye onun endişesini onaylamış olursunuz diyorlar.
Biz de, hazır Karan evi unutmuşken, bu değişikliğe cesaret ettik. Tabi ki kolay olmadı.
Ben Karan için birşeye karar verirken, bu kararın onun için mi benim için mi zor veya kolay olduğunu değerlendiriyorum. Karan'ın odasını ayırmak da benim için zor birşey olacaktı ama onun iyiliği için gerekiyorsa bu zorluğu yaşamak önemli değildi.
5-6 gece sürekli yanına gittim geldim.Sık sık uyanıp ağlıyordu. Bazen beşikte 15 dakika kadar yanına uzandım. Bazen odasındaki emzirme koltuğunda yarım saat oturdum. Özetle 1 hafta kadar uyku uyumadım. Ancak sonuç buna değerdi. Karan artık sorunsuz şekilde hem gündüz hem gece yatağında mışıl mışıl uyuyordu. Kapılarımızı açık bıraktığımız için, rahatlıkla ağlamasını duyabiliyoruz.
Bazen babanesine gittiğimizde yanımda yatırıyorum, o kadar büyük bir mutluluk ki bu benim için :) Ama o davranış orada kaldığı için eve geldiğimizde böyle bir beklentisi olmuyor. Ben de o içimden şiddetle yükselen arzuyu biraz tatmin etmiş oluyorum ;)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder