Hep derim, Karan'ın ne zaman ne yapacağı belli olmadı bugüne kadar hiç.. Dönmez yuvarlanmaz kalkmazken, emekleyiveren, oturmazken dikiliveren oğlum, 25 aylıkken basitçe bir anda konuşmaya başladı.. Tabi tek kelimeler ve emir cümleleri ile.. "Bu, yeşil, sıfır, bir iki.." derken, "bak, al, gel" vs ..
Bunu mevsime borçluyuz bence. Çünkü o kadar sosyalleşti ki, konuşmanın anlamını ve tadını aldı bir kaç haftada. Parkta, plajda arkadaşları oldu.. Aslında ilk kelimeleri de, o arkadaşlarının isimleri oldu. Onları çağırmak için, onlara sarılmak öpmek için konuştu ilk defa. Hatta Çeşme'ye tatile gittiğimizde, otelde tanıştığı Arda isimli arkadaşı, Karan'dan 1 ay büyüktü ama aslında konuşmasına da O, Arda vesile olmuştur. Ola ki annesi şuan bu yazıyı okuyorsa benimle iletişime geçse ne güzel sürpriz olur :)
Bu zamana kadar 3 kelimeden öteye geçmemiş çocuğumun, çiş kaka demesini, en önemlisi de bunun farkında olmasını hiç beklemedim bile. "Baba, dede, teyze"den başka kelime söylemedi hiç. Banyoda çiş kaçırdığı zaman "aaa bak Karancığım, çiş yapıyorsun" derdim, anlamazdı bile. Nefes alıp vermek kadar rutin, olağan bir davranıştı tuvalet ihtiyacı.
Ama 26. ayında, Karan geçen hafta yeni bir huy edindi: Kakasını yapınca, anında bezi çıkarıyor iki ucundan tutmuş şekilde getiriyor!!! Kabus!! Çocuğunun, kakaya bu kadar temas etmesini hiç bir anne istemez. Ama o kadar iyi niyetle yapıyor ki.. Çünkü biz her pişikte, her kaka sorununda diyoruz ki" yavrucum, kakan gelince haber ver, -kakam geldi- diye söyle".. çocuk aklınca "kaka geldi" diyor bu şekilde işte! düz mantık! Hatta alkış bekler hali var.. ne yapacağımızı şaşırdık, anlatıyoruz anlatıyoruz, kaka gelmesini bu şekilde anlıyor. Oturdum internette karıştırmaya başladım tabi, ne yapsak nasıl öğretsek.. ben 2,5 yaşından önce eğitime başlamayı hayal bile etmemiştim ki.. erkek çocukları geç öğrenir diye bütün anneler söylüyor.. açıkçası çocuğu şıkıştırmak, disipline sokmak, stres yaratmak da istemiyorum. eninde sonunda öğrenecek ne de olsa. alt değiştirmeye alıştık zaten..
Sonra araştırırken nerede okudum bilmem, bir anne paylaşmıştı deneyimini. Kız çocuğuydu onunkisi. O yüzden bebekleri vardı tabi. Önce o bebekleri çişe tutmuşlar. Çocuk da o şekilde motive olmuş. Tabi bizim oğlanın bebeği falan da yok. Ne yapsam diye düşündüm. Kedi, ayıcık, köpek peluşlar var. Bakıcısına dedim ki bir denesek mi, kedisini köpeğini falan lazımlığa oturtsak, Karan ne yapar acaba; ne tepki verir diye düşündük. Derken Karan'ın bakıcısı, Şenay, denemiş. Bizim pek değerli meşhur kediyi (aslında bu peluş, kaplan yavrusu, ama Karan kedi diyor) lazımlığa oturtmuş. O gün kediyi lazımlıkta görünce, kıskanmış hemen çıkarmış şortu ve bezi, ben oturacağım diye tutturmuş. ve böylece lazımlığına ilk kez çişini yapmış :) Ben o lazımlığı geçen sene baharda almıştım, bir umutla, 1-1.5 yaşında öğrenen çocuklara özenip.. ama Karan hep reddetti bu zamana kadar.
Sonra ben o gün işten eve gelince beni kapıda görür görmez çıkardı bezini yine, şov yapacak ya, koştu lazımlığa, elimden tutup beni de çeke çeke.. oturdu, zorladı kendini, az birşey çiş yaptı, hemen kalktı ayağa gösterdi bana, bak dedi, alkışladı kendini! ben de alkışladım tebrik ettim, babaya telefonda haber verdik, bir oyuncak kamyonla geldi eve, ve söz verdi, kakasını lazımlığa yapınca daha büyük kamyon alacağına :))
Şimdi toplam 4 gündür, aklına gelirse "hadi çiş yapalım" diye gidip oraya yapıyor. Onun dışında bezi popoda devamlı duruyor. Şuanda o kadar yüzeysel ki bilinci ve kontrolü , bezi tamamen çıkarmamıza imkan yok. Kendi kendine motive olmuş bir çocuğu da, daha 26 aylıkken strese sokup aklını fikrini çişe kakaya takmaya gerek görmüyorum. Soğumasın bu deneyimden. Bakalım ne zaman hazır olursa, kendisi çıkarıp atacak o bezi, hissediyorum. Tıpkı beklemediğim anda döndüğü, oturduğu, emeklediği, yürüdüğü veya konuştuğu zamanlardaki gibi, ansızın ve doğru zamanda..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder