İşte öyle bir şey..

Karan doğduktan sonra beni odamıza getirirlerken, gözlerim açılmış ve ilk soru olarak "Arda nerede!?!?" demiştim. Etrafımdaki 2 doktor ve hemşire çok şaşırmış "Arda bey odanızda sizi bekliyor ve bebeğiniz gayet sağlıklı şuan hazırlıyorlar" derken gülümsediler. "Nedense çok mutluyum şuan" dedim. Anestezi tuhaf bir deneyim :)



Bebek hayatımızda yeni tabi, bilinçaltım henüz hala Arda'ya odaklı, en çok sevdiğim hala O'ydu, o yüzden anesteziden sonra gözümü açar açmaz bilinçsizce önce onun için endişelendim sanırım :) Arda'ya olan hislerim tabi ki başka, az çok tahmin edebilirsiniz.

Ama Karan'ı kucağıma verdiklerinde yüreğimden bir şey taştığını hissettim. Tanımsız bir duyguydu bu. Taştı ve tüm bedenimi sardı, bağımlılık yaratacak bir maddeyi kanıma karıştırmışlar gibi. Karan'a olan hislerimi o sırada damardan verdiler sanki. Daha önce kimseye hissetmediğim, hiç bir şeyle kıyaslanamayacak bambaşka bir duyguyu hissetmeye başladım. Bu durumu bir süre düşündüm, ne hissettiğimi ve sonra buldum : TAM'dım artık. Karan doğunca tamamlandığımı hissettim. Ve bu büyük bağlılığın, duygunun dozu her geçen gün arttı ve artmaya devam ediyor.

Ayrıca odamızda Karan'ı getirmelerini beklerken, artık Arda'da başka bir boyuttaydı benim için. Gerçekten bir kadın ve erkeğin paylaşabileceği en büyük duygu buydu sanırım. "Sen gördün mü" dedim. "Gördüm çok ama çok güzel" derken gözleri daha önce Arda'da hiç görmediğim bir bakışla ve hisle bakıyordu. "Sen iyi misin peki" dedi. "Çok iyiyim çok mutluyum içimden mutluluk taşıyor" dedim. Bir anda çok anlam veremediğim ve aslında aynı anda mantığımın zar zor süzgecine takılan bir soru sordum "nerde peki bebek şimdi??" kalbim kelebek gibi çarpıyor, sanki aldılar gittiler çocuğu :))
"Yıkayıp hazırlamaya götürdüler ve biz hazır olunca getirin dememizi bekliyorlar getirmek için" dedi Arda. "Ay Arda ya, hadi nolur söyle de getirsinler çatlıycam meraktan" dedim. Hah normale döndüm nihayet :)

Bir kaç dakika sonra Karan bebek yatağında geldi, yatağımda azıcık doğrulup görmeye çalıştım. Yan yattığı için minik sırtından gördüm. Sarı bir bebek tulumunda tırtıl gibi kıvrılmış yatıyordu. Yüzünü görmek için sabırsızlanıyordum. Yatağı yanıma yaklaştırıp kucağına aldı hemşire. Artık yüzünü görmek üzereydim ve heyecandan öleceğimi sandım. Kucağıma verince ve yüzüne bakınca göz yaşlarına boğuldum, hüngür hüngür ağlıyordum. Aslında ağlamak nerden çıktı diye sinir oldum çünkü gözlerim buğulu görmeme neden oluyordu ve doya doya bakamıyordum. Kokladım kokladım. O an hiç bitmesin ben sadece kucağımda bebeğimle sonsuza kadar onu koklayarak durayım herşey dursun bu an hiç bitmesin istedim. Kaç dakika o şekilde durdum bilmiyorum. Arda yanımda elimi tutup benimle beraber Karan'a bakıyordu. Karanla kavuşmamız o kadar harikaydı ki defalarca aynı şeyi yaşamak istedim.

Yüzünü santim santim incelemek, ellerine bakmak çok doyumsuz birşeydi. Hemşire geri geldi, "emzirmek istermisiniz" dedi. Ben çocuğun bunu beklediğini o dakikalarda akıl bile edemeyecek bir sarhoşluktaydım. İlk defa emzirmeye başladım, o kadar bilerek geldi ki göğsüme, doğanın mükemmelliğine hayran kaldım.

Bir kaç dakika sonra gözlerini açtı. Gözlerini açmaya çalıştığını farkedince hemen dedim "Arda yaklaş gözünü açacak". Ve o an gözleri aslında henüz net görememesine rağmen, benimle göz göze gelince, memeyi ağzından düşürdü. Ben konuştum ona biraz, merhaba dedim, nasılsın annecim dedim, beni hep dinledi ve 1-2 dakika boyunca gözünü kırpmadan bana baktı. Sonra gözlerini geri kapadı ve memeyi verdim, emmeye devam etti, derken uyuya kaldı.

Bu duyguları yaşadıktan sonra çok değiştiğimi farkettim. Sanki içimde bir yerlerde ben de büyümüştüm artık.

Ve sonrasında sevdiğim tanıdığım herkesin bu duyguyu yaşamasını istedim.  Hani güzel bir yere gidersiniz de oradan yakın arkadaşınızı ararsınız ya, "keşke sen de burada olsaydın, çok güzel burası mutlaka siz de gelin bir gün" dersiniz ya.. İşte öyle bir şey..