21 aylık oğlum, yüzümü aydınlatan şeyler yapıyor bir süredir. Bunları unutmak istemedim, unutamam aslında ama yine de bir yerlerde yazılı kalsın okudukça keyifleneyim dedim :
* sabahları ben kahvaltıyı hazırlarken, mama sandalyesini masaya yaklaştırıyor.
* eğer biz bir sebeple masada oturuyorsak, o da yanıma sandalye çekip oturuyor, masa gıdığına değiyor.
* masadan kalkınca, sandalyeyi masanın altına geri itiyor.
* odasından çıkarken ışığı söndürüp kapısını kapatıyor.
* akşamları beraber bir avuç badem yiyoruz, kase kucağında oturuyor, bademe bayılıyor. çerez bitince kasesini alıp koşa koşa mutfağa gidip tezgahın üzerine bırakıyor, gözümün içine bakıp alkış beklemesine hastayım :)
* ben işten gelince bana sımsıkı sarılmasına, koklamasına hastayım.
* babasıyla anlamsız bir yarış içinde, benim için kendince bir savaş vermesine kıyamıyorum, keşke gerçekleri en kısa zamanda kavrasa :)
* miniğim masumca elini uzatıp çiçek koparınca "aaa çiçekler koparılmaz bitanem" dediğimde, geri takmaya çalışıyor, ah bitanem hayat o kadar basit olsaydı keşke..
* "Karan nerede" diye sorduğumda, göbeğini gösteriyor.
* Bulduğu her kitaba sımsıkı sarılmasına bayılıyorum.
* Mutfaktan herhangi bir kaşık alıp kaçınca, bir köşede oturup dakikalarca iştahla ham ham yapıp birşeyler yer gibi yapmasına ve salyaları akmasına hastayım.
* Dışarı çıkacağımızı anlayınca kapının orada beklemesine bayılıyorum.
Daha neler var kimbilir şuanda aklıma gelmeyen..
Canım yavrum, seni ne kadar sevdiğimi anlatmayı başarmak mümkün mü..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder