İkinci çocuk çanları ne zaman çalar

Eşim de ben de 2 kardeşiz. O yüzden en başından beri ikimiz de iki çocuklu olmak istediğimizi biliyoruz. Hatta ben genç kızken en az 3-4 çocuk istediğimi iddia ederdim. Çocuklar beni ben çocukları her zaman çok sevmişimdir.



Tabi zaman geçti, biz ilk çocuğumuz doğar doğmaz ikinciyi düşünmeye başladık. Araları az olsun beraber büyüsünler, beraber oynasın yalnız kalmasınlar diye. Derken Karan 6-7 aylık olunca ve çok da uykusuz bir bebek olunca, arayı kısa tutalım bu zor zamanlar tek kalemde bitsin demeye de başladık. Karan 14-15 aylıkken 2 çocuklu arkadaşlarıma ideal yaş aralığını bile sormaya başlamıştım.

Sonra işler zorlaşmaya başladı. Çocuğun ayrılık kaygısının pik yaptığı 17-18 aylık olduğu dönemde, Karan tam bir koala gibi boynuma yapışık yaşıyordu, herşey problem oluyordu ağlama krizine giriyordu, bir yandan kucağımda onu tutarken bir yandan mama pişirdiğim bir dönemdi. 19 aylık civarına gelince "yok, bir tane bize yetti, ağzımızın payını aldık "dedik. Şuan hemen hemen 2.5 yaşında olan oğlumun, en zor geçen dönemi 17.-22. aylar arasıdır. Gerçekten ne yapacağımı şaşırmış, uykusuzluktan başım dönmüş, ilk kaz ayaklarımın olmaya başladığı dönemdir. Bir kadının hızlıca çöküş dönemidir diyebilirim, resmen şaftım kaydı o dönemde ve çocuklu hayatımın bir an önce rahatlaması için hiç de 2.yi planlamaya niyetim yoktu. Asla dedik. Tek çocuk da gayet mutlu olur, kardeşi olmasa da olur, kardeş gibi dostlar versin dedik, konu o zamandan bu zamana kapandı. Hatta çıldırma noktasına geldiğim bir gün yazdığım şu yazımı okusanız gerçekten halime ağlarsınız sanırım.

Bu arada belirtmem gerekir ki, her ne kadar bahsedilen dönem genel olarak çoğu çocuk için zor olsa da, "konuşmayan" çocuk için biraz daha zor oluyor. Karan da konuşmuyordu, 26 aylık olana kadar hem de!!
Derdini anlatamadıkça ağlaması süreci daha da zora sokuyor.

Gel zaman git zaman, bahar geldi, Karan 22 aylık olduğu günlerde sanki bir sihirli değnek dokundu, geceleri uyumaya başladı! Tam artık  "Allahım herhalde uykusuzluktan öleceğim" demek üzereydim ve çocuk 1 hafta içinde uyku düzeni kurmaya ve geceleri 1 sefer uyanmaya başladı.

Verdiğimiz o karar ne kadar sürede unutuldu dersiniz? 3 ay! 3 ay rahata erdik ve hemen aklıma bebek fikri düşmeye başladı. İnanamıyordum kendime, nasıl olur bu kadar zor geçen bir süreçten sonra 3 ay mıydı yani unutma sürecim? Evet. 3 ayda herşeyi unuttum. Uykusuz işe gittiğim günleri, diş derdini, kusmaları, ağlama krizlerini, ve herşey hızlıca silinmeye başladı sanki hafızamdan.

İçimden bir ses sürekli "doğur doğur" demeye başladı o zamandan beri ve ne yaparsam yapayım, bu blogu geri dönüp kırk kere okusam ve eski videolarımızı izlesem de susturamıyorum o sesi.

2 yaş da çok zor bir dönem aslında, doğru yönetince kolaylaşıyor. Ama yine de o derdini anlatamayan, neden ağladığını anlayana kadar sinirlerimin kırk yerden koptuğu günlere kıyasla daha kolay. En azından şuanda her krizde aslında ne istediğini biliyorum, sorun pazarlık kısmında. Ama çocuk küçükken o geçiş dönemi gerçekten sanki yüzyıl sürdü.

Bir yandan da aile sanki illa 4 kişi olmalıymış gibi hissediyoruz. Sanki bir ödevimiz var da hala yapmamış gibi huzursuzuz. Yazın plajda parkta sürekli arkadaşlarıyla olan çocuğumun son zamanlarda kış yüzünden eve kapanması veya sosyal sürelerinin kısalması bile" kardeşi olsa oynasalar" diye düşündürüyor.

Okuduğum her kitapta çocuğun ilk sosyal ortamı ev olduğu için, kardeşin de ilk sosyal ilişkisi olduğunu ve avantajlarını okudukça da bu isteğim iyice artıyor.

Hele kendi kardeşimle bir araya gelip de, kendimi harika hissettiğim, kardeşimle geçirdiğim her dakikanın değerini yaşadıkça, o kadar çok istiyorum ki Karan da yaşasın bu mutluluğu diye.. kardeşimle ilgili yazıları şurada ve burada okuyabilirsiniz.

Tam yaklaştığımı sanıyorum bu fikre, bir bakıyorum "yok yok acele etme" derken buluyorum kendimi. Başka küçük bebekleri ve özellikle yeni doğanlar kucağıma aldığımda anlıyorum aslında ne kadar özlediğimi. Ama hiç cesaretim yok. Hem de hiç.

Biliyorum ki bir gün kesin bir kardeş olacak, ama en doğru zamanı hiç kestiremiyorum.

İki oldu mu sanki üç de olur gibi geliyor, zira nasılsa o çarka gireceğiz, bari 3 kardeş olsunlar, ileride gülüş cümbüş olur, kalabalıkta herşey tatlı gelir, eğleniriz değil mi ama hahaha:)

Şaka bir yana, 2 çocuklu olduktan sonra hayat nasıl olur hayal bile edemiyorum, umarım bildiğim yerden çıkan sınavlar gibi, tıkır tıkır çözülür.

Sevgiler