Seni seviyorum, iyi uykular

Karan geç konuştu. 5 aylıkken baba dede diye hecelemeye başlayan, 10 aylıkken 8-10 kelime söyleyen çocuk, aylarca bir adım yol almadı, anne bile demedi. 27 aylık olduktan sonra tek tek kelimelerle iletişim kurmaya başladı ve sonrası kendiliğinden geldi. Şimdi ise 29 aylık.



Şimdilerde uzun ve zor kelimelere zorluyor kendini. Mesela şelale, bay saftirik (Elmo'dan öğrendi bunu), yaşasın gibi kelimelere zorluyor ama henüz pek başarmış değil, genelde yuvarlıyor.

Hala geceleri uyumadan önce yanında uzanmam gerekiyor ama en azından eskisinden daha kısa süre bekliyorum. 10 dakika içinde uykuya dalıyor. Geceleri çağırdığında genellikle altı çok ıslandığı için oluyor. Bazı geceler hiç altı ıslanmazsa, hiç uyanmıyor.

Bir kaç zamandır uyumak için uzandığımızda birşeyler söylemeye çalıştığını farkettim. Tane tane "se niiiii" diyor sonrasını yuvarlıyor. Arkasından "i yiiii" diye heceliyor, gerisi karambol.

Meğer her yattığımızda benim ona söylediklerimi en sonunda öğrenmiş tekrarlamaya çalışıyormuş. "Seni seviyorum, iyi uykular".

Şimdi en sevdiği şeylerden biri bu oldu. Telefonu getiriyor,"tiysee?" teyzeyi arıyoruz önce, sonra "dede?" diyor arıyoruz. Diyalog genelde aynı.
Öğrendiklerinin şovunu yapıyor.

"Vovo?" (alo?)

"Se niii uvoyum, i yiiii kuvaaa"


Konuşmaya başladığından beri bir hayli rahatladık. Hiç olmazsa anlaşabiliyoruz artık. Sık sık hatırlatıyorum Karan'a da, "annecim konuşmak nasıl ama keyifli değil mi, güzel değil mi" diyorum. Motivasyonu dorukta, her kelimeyi kendiliğinden tekrar etmeye gönüllü. Hece hece ilgi gösteriyor her kelimeye.  Ve bu beni çok mutlu ediyor. "Haaavııı" diye hayır demesine bile şimdilik bayılıyorum..

Büyüdükçe, aşkı da büyüyor..