Bu blogu takip edenler az çok bilir, Karan uyumayan bir çocuktur. Uyur da, kırk kere uyanır, annesini ister, meme ister, süt ister, rüya görür, altını ıslatır vs vs..
Sabaha kadar aralıksız uyku hayallerimiz yaklaşık 3 ay kadar önce, 29 aylıkken gerçekleşmişti. (1 sefer uyanırdı da, ben onu bile saymaz halime şükrederdim)
Asıl bıkkınlık veren her gece uykuya dalana kadar geçen sürenin 1 dakika bile kısalmamış olmasıydı.
Uykuya direnmez, uyumama inadı olmaz Karan'ın. "Haydi uyku saati" dediğim zaman, o esnada kim varsa, evdeki herkes öpülür, iyi geceler dilenir, oyuncak kaplan ve suluk koltuk altına alınır, annenin elinden tutup dooooğru odaya. Ne güzel bir portre değil mi? Asıl ondan sonrasını görseniz bir de.
40-60 dakika civarında süren, karanlıkla olan sınavımdan çoğu zaman sukunet içinde çıkarım. Veya pes eder ben de 145cmlik beşikte çocuğumun yanında uyuya kalırım. Bazı geceler sitemlerim evi çınlatır, bazı geceler dişlerimi sıkmaktan kendimi yer bitirirdim, kızmadan sabredeyim diye.
Çocuk 1 yaşından önce yani bebekken gözlerimden yaşlar süzülürdü uykusuzluktan, gıkımı çıkarmazdım, bebek sonuçta bu, insan daha anlayışlı oluyor. Ama büyüdükçe, beklentiler başlıyor. "Kaydıraktan kayan, 10 a kadar sayı sayan, hemen herşeyi becerebilen, bisiklete binen ve her türlü gelişimi yolunda giden" çocuğun altı üstü uyumak kadar doğal bir şeyi bir türlü öğrenememesine bir türlü anlam veremeyen anne kişisi zaman zaman delirmenin eşiğine gelmesin de kim gelsin?
"Bu çocuk ne zaman sağda solda uyuya kalacak acaba" diye hep bir umut, hep bir hayal dünyası..
Oldu arkadaşlar. Sonunda hayallerimden ilki gerçek oldu : şekilde görebileceğiniz gibi çeşitli yerlerde uyuya kalan oğlumu alıp yatağına götürürken, 100 kere de öpsem koklasam uyanmıyor! Öyle derin öyle tatlı bir uyku ki bu, hani saatsiz, fazla erken falan uyuduğunda, uyandırmak istersek "susuuuun uyucaaam" diye azar bile işitiyoruz!
Yaklaşık 1 haftadır bu hayalime yenisi eklendi: "uyucam ben burda" diyip geliyor kendi uyuyor. Allahım bugünleri de mi görecektim!Koltuktaysam dizime yatıyor, restorandaysam kucağıma sarılıyor, bir şekilde kendine rahat bir pozisyon bulup o kadar hızlı uykuya dalıyor ki "yavrum dur eve gidelim o zaman" deme şansım bile yok, oracıkta güm! Uyandırabilene aşkolsun!
Ve asıl bombaya geliyorum: Olurda bir şekilde bir yerde uyuya kalmadıysa ve herkese iyi geceler dileyip, odasına gitme gibi rutin durumundaysak, "kendim uyuycam" sevdası başladı! Odasına gidiyoruz beraber, suluk ve kaplan yine koltukaltında, odasını, oyuncakları topluyor kendince (benim için yeterli oranda), yatağına yatıp "saçımı sev, elimi tut" diyor. Hemen uyumuyor, tatlı geliyor bu sevgi yumağı halimiz. 15-20 dakika sonra ben "hadi annecim artık kıpırdamadan durup uyumamız lazım geç oldu" falan diye ultimatomu çekmek durumunda kalsam da, önemli değil, ikiletmiyor, uyuyor. Ne yanına yatmam kaldı, ne yalvarmalarım.
Sonuç, 32 ayda en önemli zorluğu, uyku sorununu %95 oranında kotardık. Daha da sırtım yere gelmez!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder