Anne Halleri

Anneler olarak hayatımızın çoğu zamanını Teresa kadar özverili, hoşgörülü ve sevgi dolu geçirmeye çabalasak da, bazı dönemler var ki, bırakın eşi dostu insan çocuğuna bile anlayışlı olamıyor.

Örneğin işte birşeye canım çok sıkıldıysa bazen saatlerce somurtup oturmak isterim, ama eve girdikten sonra boynuma sevinçle dolanan kollar varken, bu imkansız tabi. Veya adet öncesi dönemde tüm dünya başıma yıkılmış gibi hissederken o sevgi dolu anneyi oynamak nasıl da zor. Bu annelik işinde izin, mazeret veya ara verme olamıyor malesef.

Uyumaktan başka birşey istemediğim bu gibi günlerde, gündelik rutinleri sürdürebilmek oldukça zorlaşıyor ama malum, sabah erkenden neşeyle "zaba oğduuu" diye başıma dikilen oğlumun bana anlayışlı olmasını beklemek çok anlamsız. Çünkü daha 3 yaşında bile değil.

Peki bu kaçınılmaz dönemde ne yapabiliriz?  Zor geçen böyle günleri, kazasız belasız kavgasız hatasız atlatabilmek için alternatif fikirler varsa paylaşalım dertleşelim istedim, anlayacağınız.

Böyle günlerde ben de Karan'la beraber erkenden uyumaya çalışıyorum. Sabah daha dinç olabilmek için akşamları çok hafif yemeye çalışıyorum. Doktorumun önerdiği gibi Selenyum takviyesi alıyorum. Pedagojik yayınları en yoğun bu zamanlarda okuyorum çünkü çocuğumun çeşitli yaklaşım ve davranışlarına karşı beni diri tutuyor. Neyi neden istediğinin veya yaptığının sürekli farkında olmama ve böylece sabır ve anlayış eşiğimin yüksekte olmasına yardımcı oluyor. Mümkünse sporu aksatmamaya da başladım bir süredir, olumlu etkilerini gözardı edemem tabi ki.

Bu tür sıkıntılı dönemlerde diğer can sıkıcı etmenleri olabildiğince ertelemeye veya uzak durmaya çalışıyorum. Örneğin mümkünse stresli bir işi veya toplantıyı 1-2 gün daha sonraya programlıyorum. Sıkıntılı gün demek illaki adet öncesi demek değil ya, eşinizle tartışmış olabilirsiniz, işinizde gerginlik olabilir, evde tadilat olabilir, nezle grip hastalık olabilir, insanın hayatı her zaman dört dörtlük olmayabilir sonuçta.

Karan da sanki anlıyor birşeye canım sıkkın, daha çok üstüme geliyor gibi hissediyorum. Sanki içten içe beni oyalamaya çalışır gibi, resim yapalım kitap okuyalım vb diye daha sık ve çok istiyor sanki. Çocuklarımız bizim ruh halimizi -saklasak bile- hemen hissediyor ve bizimle eşleşiyorlar. (Bu konuda daha sonra yazacağım.)  Eğer ben salondaki koltuğa uzanıp uyuklamaya başladıysam, hemen o da uzanıyor yanıma, bir güzel uyuyoruz o halde..  Gelişigüzel,  kanepede oğlumla sarmaş dolaş olan o zamansız uyku ise çok tatlı geliyor bana.