Bu zamana kadar hep Karan kendi doğrusunu yanlışını bulsun diye özel bir çaba gösterdim. Saldım çayıra mevla kayıra şeklinde değil. Bilinçli olarak ve hatta kendimi zorlayarak..
Ciddi bir örnek daha bu akşam yaşadık.
Haftasonu ve haftaiçi zamanlama farkına vardığı için artık, cumaları daha bir direniyor uyku saatine, "biraz daha biraz daha geç yatsam olmaz mıııı?" şeklinde.
Hoşuma da gidiyor, büyüdüğünü "uyandığını" farketmek..
Derken nihayet ikna olup odasına pijama giymeye gidince, beni de çağırdı.
"Efendim tatlım?" dedim.
"Ben buradan yatağıma atlamak istiyorum" dedi masasında dikilerek.
Baktım masa ve yatak arasındaki mesafe çok olsa 60-70cm falan. Masa yatakla hemen hemen aynı yükseklikte. Ama sorun şu, yatak kenarı koruyucu var bi 20cm gibi. Atlarken bir yerini çarpacağı %99 ihtimal, görmemek imkansız bu ihtimali..
Vereceğim reaksiyon ihtimalini düşündüm. İki olasılık var, ya;
"düşersin canın acır yapma" diye diretip inatlaşacağım,,
ya da;
"peki yap sana yardım edeyim mi" diyebilirim..
Biliyorum ki bu çocuk bunu yapma dersem de yapacak, yap desem de yapacak, ve kendi istediği gibi yapınca da yatak kenarına çarpıp, bacağını çürütecek.
Öldürür mü bu deneyim onu? pek tabi sanmam.
İkinci seçeneği denedim. "ok izliyorum" dedim. Ne de olsa "anne bana bak bak!!" yaşındayız.
Bana döndü "atlamak istiyorum ama aslında korkuyorum" dedi. (vaaaay süper!)
Ben de "hmm korkuyorsundur tabi, ben olsam ben de çok korkardım" dedim.
"En iyisi şuraya şu sandalyeyi koyalım,ben oradan atlayayım, sen elimi tut yardım et" dedi. Bildiğiniz ikea sandalyelerden birinden bahsediyor. Koydurdu bana onu yatakla masa arasına. "Düşmenden korkuyorum ben de" dedim.
"Sandalye koyalım işte bak oradan atlayacağım işte" dedi.
Koyduk. O sandalye nereden baksan 15cm falan daha alçak. Dolayısıyla yatak kenarını alçak bir saldalyeden aşmasına imkan yok.
Çocuğumun bacağının acıyacağını bildiğim için önce merhem ve buz torbasını planladım.
Ve hevesle, yapacağına inanarak hızlıca atladı.
Küüüt bacaklar yatak kenarına indi! Acısını hissettim kendimde!
Karan : "ben bu oyunu hiiiiç sevmedim, bir daha boyle atlamam sen de sakın bana yardım etme!" diye diye ağladı, ben de merhemi sürüp 100 kere öptüm geçsin diye..
Bilmem anlatabildim mi?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder