Çocuklu hayat her zaman toz pembe değil!

Eveeeet! Bunca zamandır yazamadığım için küçük bir açıklama yapsam iyi olur sanırım, ki aslında bu da zaten bugün beni yazmaya motive eden nedenin ilk zincir halkası sayılabilir: 5 aralıkta çıkmaya karar veren o azı dişi, 3 ocaktan bu yana iyice harekete geçti, resmen azdı ve hayatımızı alt üst etti! Üstelik onu görüp gaza gelen diğer 2 Azı dişi ile organize şekilde sabrımızı sömürdüler.



Şöyle geri dönüp hatırlamaya zorladım kendimi: ben bu hayale ne zaman düştüm, bu hayalin peşinden ne kadar sürüklendim ve nihayetinde bu harika kararı alırken, beni uyaracak, tutup şöyle bir kenara çekip "hşş kızım dur ya acelen ne aklını mı kaçırdın, öyle uzaktan gördüğün gibi değil bu işler, bak çok pişman olursun sonra, daha 29 yaşındasın yahu" diyerek beni sarsacak hiç mi arkadaşım yoktu etrafımda?
Yoktu.
Çünkü arkadaşlarımdan önce anne oldum.


ÇOCUK YAPMAK İÇİN ACELE ETMEYİN!

Öncelikle belirtmem lazım ki bu harika karar, o kadar harika olmasa, bu blog bile olmazdı. Eğer hayatta en azından bir kararım "harika" olsun diyorsanız, buyrun hemen yapın.
Yani anne olmak o kadar da kolay değil diyorum. Bu harika bir sevgi ama bu sevgi hiçbirşeyi kolaylaştırmıyor. Bu çok önemli bir detay.

Kum saati gibi, bir taraf dolarken öbür taraf tükeniyor işte, işin özeti bu. Karan büyüyor, ben yaşlanıyorum demiştim ya, tükeniyorum diye düzeltiyorum.

Kendimi hatırlamaya zorladım dedim ya, hatırlıyorum neler düşündüm ne hayaller kurdum, kurduk:

-Ya nereye kadar gez toz, hiçbir şey o kadar tatlı gelmiyor artık, bir bebeğimiz olsa evimizde ailecek mutlu olsak...
-Walla içimden geliyor, ya böyle bir bebek istiyorum ki hayatta başka birşey istemiyor canım, tek eksiğimiz O oldu artık..
-29 yaşımdayım ya,, en az 2 çocuk istiyorum, bir an önce çalışmalara başlamak lazım, kardeşsiz de olmaz, zamanlama anca yani.
-Arasını da kısa tutmak lazım, beraber oynarlar (!!!)
-Ya o dünya tatlısını kucağına aldıktan sonra gözü başka şey mi arar insanın ya, doy artık doy !!!..
-Ya ben artık yaşlanıyorum herhalde, kaçta uyursam uyuyayım erkenden uyanıyorum, bebeğim olunca zorlanmayacağım herhalde..

Daha neler neler..Yaz yaz bitmez.. Ne güzel şeylere inandık ve çocuk sahibi olduk.. ama madalyonun diğer yüzünü hiç düşünmedik.

Ben tam 19 ay ve 13 gündür uyumuyorum.

Ya nolur çocuk sahibi olmaya karar verirken şunları deneyin, eğer sonunda hala gülümseyerek ve full enerjiyle hayatı kucaklayabiliyorsanız hemen doğurun:

1) 10 gün boyunca, her gece 35 dakika arayla alarmı kurun,(gece ortalaması 6-7 sefer kalkın yani) ve 15 dakika boyunca kucağınızda 10kg dumble falan sallayın, sonra 20 dakika bir koltukta oturarak uyuya kalın, sonra yatağınıza gidip yeniden 35 dakika sonra bunları tekrarlayın.. ve sabah 6 da zınk diye kalkın, biraz kakalı bez hayal edin, sonra çok muhtelif bir kahvaltı hazırlayın. Ama butun bu deneme suresınce, yüzünüzü 9 a kadar yıkamadan yapın bütün bunları! ve bazı gunler, özellikle çok istediğiniz sabahlar, duş bile alamadan işe gidin.

2) En sevdiğiniz dizi için, cipsler içecekler, çerezler vs sevdiğiniz her şeyi hazırlayın. Ancak bunları o en sevdiğiniz koltuğun yanına sehpaya değil, yemek masasına hazırlayın ve TVyi sandalyede izleyin. Zira o sehpa her an devrilebilir. Dizinin en güzel yerinde kalkın, gidip bi süt hazırlayın, çocuk uyutun: yani 20 ila 40 dakika arası karanlıkta bir koltukta sessizlik içinde oturun. Uyursanız aslında bu iyi birşey hem azıcık dinlenerek gecenin kalanında insan gibi muhabbet edebilirsiniz hem de o karanlıkta geçen sabır testi biraz daha kısalmış olur.
Ancak çoğu zaman gözünüz dizi falan görmeyecek, o uykuyu direkt kendi yatağınıza taşıyacaksınız.

3)Bu süre içinde sürekli BabyTV, Disney Ch. vs. çocuk kanalları açabilirsiniz. Başka şey izleme hakkınız yok, yoksa bu oyunda yanarsınız. Evlilik yıldönümü, doğum günü, yılbaşı, sevgililer günü, bayram seyran tüm özel günleri bu yayınlar eşliğinde kutlayın. Her halukarda hüsran! Mod'a girmenize imkan yok.

4)"çocuk için hazırmıyım" testinin en zorlayıcı kısmına gelelim: 6 -8 dakika içinde duş alabiliyorsanız, baya baya piştiniz demektir.

5)Diyelim ki bugün evlilik yıldönümünüz. Çocukla beraber lego parçalarına dönmüş aşkınızı,  yeniden Eyfel kulesindeki romantizmine dönüştürme çabalarınızda tam başarıya yaklaşırken,derhal salonun ortasına kusun, ve 1 saat yerden kusmuk temizleyin. Ha bu arada, özene bezene hazırladığınız o akşam yemeğini soğuk ve yanında kurumuş ekmekler, çürümüş bir salatayla acele acele yiyin.

6)Hiç de istemediğiniz bir zamanda kuaföre gidin ve "off kes de, nası kesersen kes, kısa olsun" diyin ve gözlerinizi kapatın.

7)2.5 ay boyunca manikür yapmayın.
8) 23 gün kaşınızı almayın. (!)
9)2 yıl sinemaya gitmeyin.
10) bütün kursları ve hobileri "ara verdiğinize" inanarak bırakın.
11) "Çocuk sahibi olmak için 40 bahane" kitabını benim gibi hamile kaldıktan sonra değil, öncesinde okuyun. (Ece Arar harika yazmış)
12) En sevdiğiniz duvar kağıdınızın 1-2 metresini duvardan yırtıp çekin öyle kalsın. ve o duvar işi için kırk tane kağıt ustasına tadilat yapsın diye yalvarın.
13)Sabah uyanmaya çalışırken, birine söyleyin burnunuza okkalı bir tekme atsın.
14)Sabah uyanmaya çalışırken birine söyleyin avaz avaz kulağınıza bağırsın.
15) 2 yıl boyunca hiç bir sabah kocanıza günaydın demeyin.Tabi kural olarak o da size demeyecek. Çünkü her sabah bir telaşla yataktan fırlamak durumundasınız.
16)Dostlarınızla olan en ama en harika akşamlarda ve en güzel muhabbetlerde bile, en az 1 yıl boyunca en geç 20.00de, ama en tatlı anında ortamı terkedin ve eve dönün. uyutmanız gereken bebeğiniz için sürekli özveride bulunmanız lazım.


Şu konuda yanlış anlaşılmak istemem -keza çocuğu olan hiç kimse yanlış anlamaz ama bu yazı zaten henüz çocuğu olmayanlar için:
Karan benim hayatımda nefes alma nedenim, Karan'sız yaşayamam.

Karan 3-5 sene sonra da doğsa, Karan yine benim bitanem olcaktı. Çocuk sahibi olmak için gerçekten acele etmemek lazım.

O yüzden şunu açıklığa kavuşturmak lazım: bir bebek için hazır olunabilir, ancak bir çocuk için hazır mısınız iyi düşünmek lazım. Çünkü bir bebek, yanınızda taşıdığınız bir canlıdır, ihtiyaçları daha basittir. Ama bir çocuk, sizi yer bitirir, herşeyinizi bırakıp onunla olmanızı onun için var olmanızı gereksinim duyar. Dolayısıyla bebeklik kısa sürüyor, zor günler çabuk geliyor.

Ben bilememiştim. Şimdi en azından karar verme aşamasındaki anne adaylarına hatırlatma olsun, yaşı müsait olan her insan son güne kadar beklemeli, çünkü ondan sonra artık hiçbir zaman kendisi için yaşayamayacak, en azından çocuğunun lise, üniversite çağına kadar.


Karan'ı çok seviyorum, herşeye rağmen her zaman  iyi ki doğurmuşum diyorum..