Yemek yemeyi, konuşmayı... uyumayı, anlamayı, üzülmeyi, sevmeyi..
Bir yudum çorbayı içemezken kıtır kıtır badem yiyen oğlum.. Bir adım basamazken bisikletle uçan oğlum..
Çocukların birşeyler öğrenmesinde aslında anne babalara en kolay olan kısım doğal sonuçlardan gelen bilgiler. Örneğin Karan dün tırnağının kenarındaki parçayı koparmış dişiyle.. Hem kanadı hem çok yanarak acıdı..
Burada yapılacak şey belli, onarıcı bir merhem sürmek ve geçmesini beklemekten başka çare yok. Bizim hatalı manikürlerimiz gibi 1-2 gün acıyacak o kesin.
Bu konuda Karan'a dakikalarca vaaz vermedim. Tırnağını yersen şöyle acır, bir daha koparırsan böyle olur demedim. Demem. Zaten o kadar çok canı acıdı ki, kendisi aldı dersini. Doğal sonucu yaşadı ve öğrendi. Biraz bepanthene merhem sürdük, yara bandı yapıştırdık, sarıldık öptük. Ama "tırnaklar/etleri yenmez" falan demedik. Gerek yok.
Her zaman böyle olsa keşke, her yanlışı doğruyu bu kadar doğal şekilde öğrenebilse.
Doğal sonuçları ıskalamayın derim. Bir hayli faydalı oluyor.
Hatta bir çok şeyi "doğal sonucu"ymuş gibi kurgulayıp öğretebiliriz çocuklara. Biz elimizden geldiğince yararlanıyoruz.
-Hatasını yine kendisinin düzelteceğini (şu yazımda bahsetmiştim, kirlettiği koltuğu silip temizlemesini)
-Arkadaşıyla oyun kartlarını paylaşırsa, dost olunduğunu (tam olarak deneyimledi, arkadaş kıymetini anladı)
-Dışarıdayken, başkalarını rahatsız ederse eve dönmek zorunda olduğumuzu-Ağzında lokma varken hoplar zıplarsa boğazına kaçtığını
-Üşüyünce örtünmezse uyuyamadığını
-Banyoda "gözünü kapa" dediğimde kapamazsa gözlerinin köpükle yandığını
-Oyuncağını duvara atarsa kırıldığını
vs vs
farketti bir şekilde. Artık ısrar etmiyor.Aksini istemiyor. Ders alıyor, dikkat ediyor bir sonraki sefer bazen o bana hatırlatıyor..
Doğal sonuçları farketmeme vesile olan Yankı Yazgan'a teşekkür..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder