Hazır olmak ya da olmamak işte bütün mesele..

Anne olmadan önce aylarca kendimi yoklamıştım, hazır mıyım, hazır mıyız? Eşimle sık sık tartar biçerdik durumumuzu, aile yapımızı.. çocuklu hayatın nasıl olacağını falan bir hayli konuşarak, isteyerek ve planlı bir şekilde bebek sahibi olduk sonucunda.



Tabi insan başına gelmeden, herşey bir hayalden öteye geçemiyormuş. Sandığımdan daha zor olan veya daha kolay olan şeyler yaşadım 3 senedir.
Oğlum büyüdükçe aşkı da büyüdü tabi ki canımdan çok seviyorum dediğimiz tek gerçek oldu kendisi.
Ancak kolay mı büyüdü, tabi ki hayır.

Şimdi bir bebek daha düşünmek bile beni ürkütüyor. Çünkü bu sefer hayal değil. Biliyorum artık başıma gelecekleri. Uykusuz gecelerin ne kadar zor olduğunu 22 ay yaşayınca öğrendim. Hala da tam rahata erdik diyemesem de bugünlere çok şükrettiğim bir gerçek.
Arkadaşlarımın daha küçük çocuklarını görünce anlıyorum Karan'ın ne kadar büyüdüğünü.Ama aynı zamanda hala 6 aylık bebek gibi kucak istemesi, uykuya dalana kadar benim de yanında olmak zorunda olmam, hadi demeden tabaktakilerin bitmemesi, inatlaşmalar, sinir krizleri, kıskançlıklar say say bitmiyor süregelen bebeklik durumları. 3 yaşında olsa da bir yerde bebek sayılır hala; duygusal olarak büyümek daha zor, boy pos 5 yaşında bir çocuk gibi olsa da, hala bebek sonuçta..

İlk çocuğuma karar verme sıkıntımı ona katlar şuanki durumum. Çünkü şimdi tam olarak biliyorum yaşayacaklarımı ve karar vermemi çok zorlaştırıyor bu durum.

Hem çok istemek hem de çok korkmak.. Tam olarak kendi içimde bir çatışma içindeyim. Karan kendinden küçük bir çocukla oynarken, onu güldürmeye çalışırken falan o kadar tatlı oluyor ki, hah diyorum bak kardeşi olsa çok mutlu olacak ben de keyif alacağım orası kesin. Ama aynı günün gecesinde 3 kere uyandı mı, eyvahlar olsun, tamam ya diyorum kapandı bu sayfa, imkansız geliyor herşey.

Biri beni alsın ateşe atsın istiyorum resmen.. Kendim veremeyeceğim bu kararı, sanki sonsuza kadar.. yaş da oldu 32..

İkinciye hamile olan arkadaşlara sorunca herkes ayrı bir gerekçeyle kendini rahatlatmış görünüyor, bir de ben bir neden bulsam kendime artık geç olmadan diyorum.. bahane mi desek buna bilemedim.. daha önce de yazdım bir kaç kere bu 2. çocuk konusunda (burada ve burada) ama bir adım yol alamadım cesaretten yana . Zamanlamaya nasıl karar verilir ki, hiiiç kestiremiyorum.